PvdA 70

Tijd om vast te houden aan kernbegrippen !

De PvdA bestaat al meer dan 70 jaar. Er is veel tot stand gebracht op gebied van humanisering van de arbeid en het rechttrekken van misstanden. Vanuit oppositie en vanuit talloze coalities heeft de partij landelijk, provinciaal en zeker ook op gemeentelijk gebied veel tot stand gebracht. Ook internationaal heeft de partij altijd bijgedragen aan verbetering van sociale wantoestanden en regelde voorzieningen voor ziekte, ongevallen en ouderdom. Altijd spande de partij zich in om de arbeider te verheffen en werd gestreefd naar eerlijk delen van kennis, macht en inkomen. Na jaren van stapsgewijze verbeteringen zien we steeds meer en steeds heftigere haperingen, door energiecrisis, stijgende werkloosheid, natuurrampen, spanningshaarden tussen landen en religieuze (machts)stromingen. Door vergrijzing en uit de pan rijzende kosten ontstonden er wanverhoudingen die nopen tot bezuinigingen en pijnlijke beleidswijzigingen. Het is zelfs zo ver gekomen dat we zijn gaan meewerken aan bombarderen van ISIS-posities in Syrië (terwijl Canada al zo wijs is om er alweer mee op te houden).
De PvdA kan absoluut niet op haar lauweren rusten. We hebben het ronduit moeilijk. De laatste jaren koos de partijtop ervoor, om samen met de liberalen een ‘Derde weg’ af te leggen, met veel lippendienst aan werkgevers, financiële machten en eenzijdig gericht op economische ‘vooruitgang’. Daarmee vervreemdde de partij zich van grote delen van haar achterban. De lager opgeleiden weken van schrik uit naar SP en PVV. en anderzijds dreven de hoger opgeleiden grotendeels uit naar D66 en Groen-Links. Erger is het, dat de partij niet in ledental is verdubbeld, zoals voorzitter Spekman wilde, maar nog steeds ieder jaar duizenden leden verliest. Het verlies van stemmers is nog veel groter. De auteurs van ‘Analyse 70 jaar PvdA’, die Spekman kreeg, spreken van de noodzaak tot hervorming. Maar die noodzaak hoorde ik al tientallen jaren met regelmaat afkondigen. Met elke verandering en beleidswijziging kreeg de partij nog meer op haar donder.
Wat is echt nodig, bezien vanuit het Sociaal Democratische gedachtengoed?
De PvdA ontstond uit 3 partijen: SDAP (Sociaal Democratische Arbeiderspartij), VDB (Vrijzinnige Democratische Bond) en CDU (Christelijk Democratische Unie). Zij bundelden hun krachten om geloofwaardig politiek te kunnen bedrijven en idealen ten uitvoer te brengen. Het ligt het voor de hand om opnieuw samen te smelten met de thans meest voor de hand liggende politieke krachten. Dan kunnen we ons samen opnieuw sterk te maken voor onze idealen. Dan kunnen we weer mensen aan ons binden, willen er opnieuw meer mensen op ons stemmen en verwerven we voldoende macht om de juiste afgewogen maatregelen te nemen. Ik doel dan op de SP en Groen-Links. Maar wat mij betreft mag D66 of Christen Unie ook bij.
Waar gaat het om?
Nog steeds is er een grote groep mensen, die ondanks hogere opleiding, toch nog steeds aan de kortste eindjes trekken. Ze voelen zich niet gezien, niet gehoord en onbegrepen. Ze gaan uit protest, paradoxaal stemmen of komen in toenemende mate niet meer opdagen bij verkiezingen. Hoe wij ons ook inspannen bij campagnes, veel mensen vertrouwen politici niet meer. Ik vind dat zeer ernstig en verontrustend.
Er hoopt steeds meer geld op bij steeds minder mensen, terwijl overheden steeds dieper in de schulden raken en op de kapitaalmarkt moeten lenen om openbare voorzieningen te regelen. Er ligt een te zwaar accent op winstoptimalisatie, aandeelhoudersvoordelen, uitputting van grondstoffen en energie, slordige omgang met het milieu en gigantisch machtsmisbruik middels mondiale onoplosbaar lijkende conflicten.
Er dient nog steeds ingestoken te worden op eerlijk delen van kennis, macht en inkomen, maar dan wereldwijd. Want als er ergens disharmonie is, levert dat verschuiving, spanning, verstoring, criminaliteit, opstand, onderdrukking, honger, oorlog en vluchtelingenstromen op.
We dienen de zorg voor de arbeider weer centraal te stellen, maar dan echt.
Ik zie nu een schijnvertoning, waarbij ZZP-ers aan de schandpaal genageld worden. Ze zouden de arbeidsmarkt verstoren  omdat ze minder belasting betalen en ‘gewone’ arbeidskrachten verdringen. Maar veelal zijn ze gedwongen omdat de bedrijven reguliere arbeidskrachten uitstoten. ZZP-ers zijn vaker slachtoffers dan spekkopers. Velen zorgen (noodgedwongen)  slecht voor hun sociale voorzieningen. Ik ben niet tegen flexibilisering van arbeid en mondialisering. Dat is handig voor de economie en kan prettig zo’n ZZP-ers die bewust voor die status gekozen hebben. De hele arbeidsorganisatie moet platter en met meer respect en participatie in het bedrijfsbeleid. Daardoor kan de bedrijfsveiligheid en de arbeidssatisfactie toenemen. Wat werkelijk belangrijk is: Iedere arbeider dient een prettig arbeidzaam leven en een goed burgerbestaan te hebben. Zij of hij moet er goed van kunnen leven. Ieder dient zich onafhankelijk , gelijkwaardig te kunnen leven van haar of zijn inspanningen en zich ontwikkelen op alle fronten. Dat moet gelden voor alle plaatsen op de wereld. Darvoor is verregaande internationale samenwerking nodig. Dan is verplaatsing van productie naar ‘lage lonen landen’, niet meer nodig. De windhandel in vastgoed, termijnhandel en speculatie dient aan banden gelegd te worden. De belastingregimes van alle landen dienen op elkaar afgestemd te worden en niet alleen binnen Europa. Dan pas zal belastingvlucht geen zin meer hebben. Er moet niet minder Europa, maar juist meer Europa te komen. Daarnaast is een drastische versterking van de Verenigde Naties nodig, waarbij alle landen eenzelfde stem in het kapittel hebben. Ik zie niet in waarom er in de Veiligheidsraad enkele ‘machtige landen’, permanent zitting moeten hebben. Hun vetorecht dient als achterhaald beschouwd en afgeschaft te worden.
Is dat allemaal onbegonnen werk?
Dat dachten de oprichters van de SDAP ook niet, toen ze het ‘werkvolk’ toespraken die meer dan 12 uur per dag, 6 dagen per week zich kapot werkten onder barre omstandigheden en woonden in krotten zonder water, verwarming en licht. Ze kregen het voor elkaar: 8 urige werkdag, 5 daagse werkweek, oudedagsvoorziening, ziektekosten- en ongevallenvoorzieningen, sociale woningbouw en huurregelingen, stimuleren van muziek, theater, literatuur, sport, beeldende kunst, radio en tv en nog veel meer. De SDAP hoefde het niet alleen te doen. Zoal de partij zusterpartijen bijstond, kon ze ook op hun steun rekenen als erom gevraagd werd. Er waren krachtige bondgenoten in binnen- en buitenland, zoals vakbonden, zusterpartijen, arbeidersverenigingen op tal van gebieden. Deze positieve krachten zijn er nu ook, in de vorm van vredebeweging, milieubeweging en zeer vele culturele en filosofische stromingen.

Met Vriendelijke groet,
Levenscoach Jos J.A.M. Korthout bsw